Ці часта даводзілася чуць вам, людзі старэйшага ўзросту, ад дзяцей пытанні, накшталт: а які ў цябе быў тэлефон, калі ты быў маленькім? І доўга здзіўляецца наша юнае пакаленне, якое ўжо нарадзілася са смартфонам у руках, што ў не зусім далёкія часы тэлефон быў своеасаблівым прадметам дастатку, а ўжо ў апошнюю чаргу – сродкам камунікацыі.
Былы начальнік раённага вузла электрычнай сувязі Васіль Васілевіч БЛІНКОЎ, які не раз адказваў на такія «правакацыйныя» пытанні, усміхаецца: вядома, за апошнія гады камунікацыйныя сістэмы зрабілі шмат лёсавырашаль­ных крокаў наперад.
…Малодшы сын ляснічага Эсьмонскага лясніцтва Васіля Блінкова з ранняга дзяцінства захапляўся радыётэхнікай. Але вялікай увагі гэтаму захап­ленню не надаваў, ‒ адслужыў у арміі, спрабаваў знайсці сябе ў розных сферах. У Мінскі радыётэхнічны інстытут паступіў ажно праз 6 гадоў пасля таго, як адвучыўся ў школе.
Студэнцкае жыццё спадабалася і прафесія захапіла, а потым і яшчэ адна мара збылася – на працу размеркаваўся ў Бялынічы, бліжэй да малой радзімы – Эсьмонаў.
У 1979 годзе новы інжынер Бялыніцкага лінейна-тэхнічнага цэха Магілёўскага ЭТВС прыступіў да выканання сваіх працоўных абавязкаў: забеспячэнне тэлефоннай, тэлеграфнай і радыёсувязі.
– Некалькімі гадамі раней у нас устанавілі новую станцыю, якая дазваляла хоць у ручным рэжыме праз тэлефаністку, але ўжо нашмат хутчэй ажыццяўляць міжгароднія тэлефонныя званкі, – распавядае Васіль Васілевіч. – На 37 тысяч жыхароў раёна прыпадала крыху больш за паўтары тысячы абанентаў тэлефоннай сувязі. Гэта на той час было ня­дрэнным паказчыкам. З часам колькасць жадаючых устанавіць у сябе ў доме кватэрны тэлефон расла, і хоць гэта падавалася многім даволі дарагім задавальненнем, жадаючых быць на сувязі з усім светам не памяншалася.
У 1982 годзе Васіль Блінкоў узначаліў раённы вузел паштовай сувязі. Вядома, абавязкі змяніліся, замест «тэлефонных» клопатаў цяпер было важ­на дастаўляць у тэрмін газеты, часопісы, карэспандэнцыю. Праз пяць гадоў вузлы паштовай і электрычнай сувязі аб’ядналіся, а з 1988 года Ва­сіль Васілевіч стаў працаваць інжынерам у РВЭС. У 1996 годзе, калі дзве гэтыя структуры падзялілі зноў, ён узначаліў калектыў раённых «тэлефаністаў».
Напачатку новага тысячагоддзя ў сферы тэлефоннай сувязі адбыўся вялікі прарыў. У 2001 годзе ў Бялынічах была ўста­ноўлена аўтаматычная тэлефонная станцыя «Бэта», якая дазволіла абанентам карыстацца не толь­кі міжгародняй сувяззю, але і міжнароднай. Можна было дазваніцца хоць да Нью-Ёрка! Таксама з’явілася паслуга факсімільнай сувязі. Крыху пазней у наш райцэнтр прыйшло тэлебачанне ZALA і інтэрнэт.
– Зараз я толькі дзіву даюся тэхналагічнаму праг­рэсу, які не абмінае ніводнай, нават самай маленькай вёсачкі ў нашым раёне, – гаворыць Васіль Блінкоў. – Раней, напрыклад, за ўстаноўку кватэрнага тэлефона хтосьці плаціў капейкі, а некаторыя выкладвалі кругленькую суму. Абумоўлівалася гэта рознай адлегласцю, на якую трэба было цягнуць правады да домаўладанняў. Першачаргова стацыянарнай сувяззю забяспечваліся льготныя катэгорыі грамадзян. Вядома, на гэтай глебе ўзнікала шмат спрэчак і пытанняў. З укараненнем новых тэхналогій, гэта якраз супала з тым, як выходзіў на заслужаны адпачынак, устанавіць стацыянарны тэлефон ужо не складала праблем. Я і зараз цікаўлюся справамі галіны, якой аддаў амаль усё працоўнае жыццё. Цяперашнія працэсы аўтаматызацыі тэлекамунікацыйнай сферы ўражваюць у пазітыўным сэнсе, вядома. Але і да працы патрабаванні змяніліся: без спецыяльнай адукацыі ў гэтай сферы рабіць няма чаго.
Знаходзячыся на заслужаным адпачынку, Васіль Васілевіч не губляе сувязі з былымі калегамі, успамінае цёплымі словамі тых, каго ўжо няма з намі: начальніка ЛТЦ Івана АРАХОЎСКАГА, інжынера Уладзіміра ЧАРКОЎСКАГА, электрамеханікаў Галіну ІОСІФАВУ, Любоў КРУЦЬ і многіх іншых.
Вольны час бавіць за актыўным адпачынкам у лесе і на рэчцы.
З жонкай пражылі больш за 42 гады ў моцным і шчаслівым шлюбе, выгадавалі дачку, якая пайшла па бацькавых слядах, скончыла БДУІР, зараз працуе інжынерам-канструктарам у прыватнай фірме. Цяпер, калі ў Васіля Васілевіча запытаецца ўнучка, з якім тэлефонам ён хадзіў у дзяцінстве, то ён абавязкова раскажа ёй цікавую гісторыю свайго жыцця.