Каханне жыве куды даўжэй, чым тры гады, а шлюб яго толькі ўзмацняе. Людзі, якія шчасліва пражылі разам не адзін дзясятак гадоў, сваім станоўчым прыкладам сапраўднага кахання кожны новы дзень даказваюць гэтыя простыя жыццёвыя ісціны. Карэспандэнт раёнкі разам з парай, якая адзначыла 50 гадоў сумеснага сямейнага жыцця, вывела формулу вечнага кахання.

Асабістая навагодняя казка
Гісторыя іх знаёмства ‒ без галавакружных дэталей. Сустрэліся Пётр Віктаравіч і Вера Аляксандраўна АКАЛАКУЛАК выпадкова падчас вучобы ў Жыліцкім сельскагаспадарчым каледжы: аказаліся ў агульнай кампаніі сяброў. А далей – справа рук Купідона. Праз паўгода пасля знаёмства маладыя распісаліся ў ЗАГСе Кручанскага сельсавета Круглянскага раёна. Адлік іх шчаслівага сумеснага жыцця пачаўся 31 снежня 1971 года.
– Там я нарадзіўся. Прыехалі, каб пазнаё­міць нявесту з маёй сям’ёй, – пачынае аповед Пётр Віктаравіч. – Усе ў адзін голас сказалі, маўляў, няма чаго адкладаць у доўгую скрыню, трэба ісці і распісвацца! Вось і пайшлі 3 кіламетры пешшу да ЗАГСу.
– Такая своеасаблівая навагодняя казка, – з усмешкай падхоплівае Вера Аляксандраўна.
А 13 сакавіка 1972 года ўжо згулялі вяселле. Больш за ўсіх радаваліся закаханыя сэрцы: наперадзе было цэлае жыццё, якое па ўяўленні маладых павінна было быць абавязкова доўгім і шчаслівым, бо яны кахалі адзін аднаго.
– Час праляцеў вельмі хутка, пяцьдзясят гадоў прайшлі, як адзін дзень, – працягвае Пётр Акалакулак. – І ўсё таму, што звязаны былі адной мэтай – стварэннем шчаслівай сям’і. А яшчэ ўдарнай працай у сельскай гаспадарцы.
У сямейнай пары ёсць 2 сыны і дачка, трое ўнукаў. Цікава, што абодва з нарачоных выраслі ў сем’ях, дзе было па 7 дзяцей. Таму, што такое вялікая і моцная сям’я, ведаюць не па чутках.
Праца на зямлі – справа ўсяго жыцця
Пасля тэхнікума маладая сямейная пара працавала ў в. Круча, а пазней вярнулася ў мілы сэрцу куток – на малую радзіму Веры Аляксандраўны – вёску Ількавічы.
Не адзін дзясятак гадоў сям’я Акалакулак прысвяціла сельскай гаспадарцы ў калгасе імя Ільіча, які зараз далучаны да ААТ «Аграсэрвіс». Сваёй самаадданай працай яны дасягнулі значных прафесійных вышынь. Былі перадавікамі і заўсёды займаліся тым, да чаго імкнулася душа. Пётр Віктаравіч шчыраваў вадзіцелем, атрымаў медаль «За працоўныя заслугі», неаднаразова займаў прызавыя месцы на раённых, абласных і рэспубліканскіх спаборніцтвах на ўборцы ўраджаю. У 2012 годзе, напрыклад, за першае месца ў рэспубліканскіх «Дажынках» яму ўручылі ў падарунак матацыкл. Вера Аляксандраўна працавала начальнікам участка гаспадаркі. Пра высокую адказнасць і прафесіяналізм жанчыны сведчаць залаты медаль ВДНГ СССР за поспехі ў развіцці народнай гаспадаркі і іншыя шматлікія граматы, якія яна беражэ ў сямейным архіве побач з дарагімі сэрцу фатаграфіямі, дзе кожная мае сваю гісторыю, што з цеплынёй захоўваецца глыбока ў душы гаспадароў дома. Яго, дарэчы, пара Акалакулак узвяла ўласнымі рукамі.
Сціпла расказваюць яны аб тым, як у прамым сэнсе слова жылі сваёй працай, якая заўсёды была на першым месцы.
– Сыходзілі з дому ў 6 гадзін раніцы, прыходзілі запоўнач, – успамінае Вера Аляксанд­раўна. – Спяшаліся на работу адной дарогай, у любы час дня і ночы, у любую пару года. Бывала такое, што прыйду дадому позна ўвечары, толькі лягу – званок. Я маме кажу, маўляў, калі што, мяне няма. А ў рэшце рэшт усё роўна ўста­вала і зноў ішла на працу.
Нам, маладому пакаленню, вучыцца і вучыцца ў такіх людзей жыццёвай мудрасці і жаданню працаваць для сябе, сям’і, краіны. Зрэшты, Пётр Віктаравіч і Вера Аляксанд­раўна – дзеці зямлі, і як ніхто іншы ведаюць цану працы на матулі-карміцельцы. Цяпер сямейная пара ўжо два гады знаходзіцца на заслужаным адпачынку. Была ў іх маг­чымасць перабрацца ў горад да дзяцей, але яны з роднай вёскі не з’ехалі, не змагла заманіць цывілізацыя карэнных вяскоўцаў, бо тут прайшлі цэлыя дзесяцігоддзі, напоўненыя рознымі падзеямі. Яны ніколі не баяліся складанай працы і зараз, нягледзячы на шаноўны ўзрост, утрымліваюць сваю прысядзібную гаспадарку ва ўзорным парадку. Гэтыя людзі сапраўдныя сельскія працаўнікі, галоўныя прынцыпы іх адносін – дапамога адзін аднаму, павага і клопат. Турботай акружаны і іх хатнія гадаванцы – парасяты, куры, гусі і індыкі. Цяпер увесь вольны час прысвечаны хатняй гаспадарцы і любімым дзецям і ўнукам. Вера Аляксандраўна лю­біць знаходзіць у інтэрнэце цікавыя рэцэпты, прытрымліваецца правільнага харчавання. А Пётр Віктаравіч захапляецца высаджваннем розных гатункаў руж. Шкада, што зараз не лета і можна толькі ўяўляць, як прыгожа яны квітнеюць, адлюстроўваючы ўнутраны свет гэтай сямейнай пары.
Дзень залатога вяселля
Адзначалі муж і жонка юбілей удваіх.
– Дзеці зрабілі нам сюрпрыз, падарылі вялікі букет з 50-ці руж, заказалі асобную залу ў кафэ, – распавядае Пётр Віктаравіч. – Упры­гожылі ўсё і арганізавалі нам рамантычную вячэру. Мы добра правялі час, успомнілі прыемныя моманты сумеснага жыцця, падзякавалі адзін аднаму за каханне і за дзяцей, патанцавалі.
Іх саюз без сумнення можна назваць узорным. Пётр Віктаравіч і Вера Аляксандраўна адзін для аднаго – галоўная надзея, падтрымка і апора.
На пытанне аб сакрэце доўгага сямейнага жыцця адказваюць, што ў сям’і трэба быць адказнымі перад сваёй палавінкай, пазбя­гаць сварак, а ўжо калі яна здарылася, то адразу мірыцца. Бо захаваць сям’ю, каханне і гармонію адносін на доўгія гады – гэта не займаль­ная прыгода або рамантыка першых спатканняў, а пастаянная штодзённая праца на працягу доўгага часу.
– У тую самую навагоднюю ноч, 50 гадоў назад, калі білі куранты, я загадала вялікую і моцную сям’ю, знайсці сваё месца, пражыць шчаслівае жыццё, – дзеліцца Вера Аляксанд­раўна. – І зараз з упэўненасцю магу сказаць, што ўсё спраўдзілася!
Сужэнцы Акалакулак разам не адзін дзясятак гадоў, іх жыццё пацвярджае моц сямей­ных сувязей і асноў. І, гледзячы на іх, сваю гісторыю кахання і вернасці пішуць іх дзеці і ўнукі.

Фота з асабістага архіва
сям’і Акалакулак.