Бадай, для ўсіх вядомых беларускіх футбалістаў дарога ў вялікі спорт пачалася ў іх родных паселішчах. І нашы Бялынічы сталі своеасаблівай стартавай пляцоўкай у спартыўнай кар’еры Аляксандра Паўлава, Паўла Пласконнага, Дзмітрыя Парфёнава, Аляксандра Сялявы, Антона і Юрыя Кавалёвых, Аляксандра Клешчанка… Рэдакцыя газеты «Зара над Друццю» прапаноўвае чытачу цыкл матэрыялаў аб прафесійных бялыніцкіх футбалістах.

Адразу ж прызнаюся ў тым, што я не вялікі аматар спорту. Але аднойчы ўсё ж такі адчуў тое ўражанне і тое ўзрушэнне, якое, лічу, перажываюць усе сапраўдныя заўзятары спартыўных баталій.

Здарылася гэта, здаецца, восенню 2012 года. Тады акурат падвучваўся на журналісцкіх курсах і жыў у былым інтэрнаце таксама ўжо былой партшколы ЦК КПБ, што і па сёння месціцца на сталічнайвуліцы К. Маркса. Выйшаў надвячоркам пакурыць на ганак, і раптам пачуў з боку стадыёна «Дынама» шматтысячны несціханы роў, які, узвіўшыся ў пахмурнае неба, здаецца, дакаціўся і да «Камароўкі», і да станцыі метро «Магілёўская», і да Кунцаўшчыны… Пастаяў хвілін з дваццаць, падзівіўся такому моцнаму і дружнаму голасу, які за гэты час паўтарыўся яшчэ некалькі разоў, і падаўся ў свой пакойчык. Хоць, прызнаюся, тады хацелася пабегчы на стадыён, бо адчуў, што там адбываецца цікавы паядынак.
Можа, праз гадзіну ў пакой завітаў яшчэ адзін пастаялец і мой часовы сусед, таксама слухач нейкіх курсаў, з якім ужо пазнаёміліся, Пятро – намеснік начальніка аднаго з Брэсцкіх РАНС.

– Слухай, – моцна ўзбуджаны, ён проста з парога звярнуўся да мяне, – А твой зямляк – вялікі, проста геніяльны футбаліст! Паўлаў! Аляксандр! Такі цудоўны гол на 23 мінуце закаціў у вароты «Баварыі»! Лічы, адкрыў ім барысаўчанам шлях да перамогі! Парадаваў усіх балельшчыкаў!

Сашу Паўлава я ведаў яшчэ з таго часу, калі ён хадзіў у дзіцячы садок, бо выхоўваўся ў адной групе з маім сынам. Ведаў, што Аляксандр яшчэ са школьных гадоў звязаў свой лёс з прафесійным футболам.

Экспрэсія Пятра, яго падрабязны эмацыйны аповед пра класную гульню барысаўскага «БАТЭ» са знакамітай мюнхенскай «Баварыяй» тады нечакана перадаліся і мне самому. Ды так, што колькі часу і сам потым па тэлевізары ўважліва сачыў за гульнёй і поспехамі знакамітага земляка. Вельмі радаваўся, калі паўабаронца надзвычай папулярнага ў той час, ці як бы цяпер сказалі – топавага, футбольнага клуба «БАТЭ» Аляксандр Паўлаў вызначыўся і ў гульнях з іспанскай «Барселонай», і ў перамозе над «Шерифом», пасля якой ён, аўтар пераможнага голу, заявіў, што забіў свой самы важны гол ва ўласнай кар’еры ў складзе «БАТЭ».

Што ж, наш зямляк быў вядомы сваім зайздросным уменнем забіць самы важны гол матчу, які адкрываў камандзе дзверы ў еўрапейскі футбол.

Аляксандр нарадзіўся ў Бялынічах у 1984 годзе. Калі ў яго, ужо майстра спорту Рэспублікі Беларусь міжнароднага класа, шасціразовага чэмпіёна краіны, чатырохразовага ўладальніка Суперкубка і аднаразовага Кубка рэспублікі, тройчы ўключанага ў лік 22 лепшых футбалістаў Беларусі, лепшага паўабаронцы і гульца нацыянальнага першынства, запыталі, кім ён марыў стаць у дзяцінстве, Аляксандр Валер’евіч адказаў так:

– З таго моманту, як сябе помню, – футбалістам!

Вядома, што калі моцна марыць, то мара твая абавязкова збудзецца, бо думкі і словы маюць уласцівасць матэрыялізоўвацца. Аляксандр Паўлаў першыя крокі да ажыццяўлення ўласнай мары зрабіў у Бялыніцкай ДЮСШ пад кіраўніцтвам свайго першага трэнера і настаўніка Сяргея Зайкоўскага. Затым адточваў, шліфаваў уласнае майстэрства, набытае падчас вучобы, у Магілёўскім ФК «Днепр». У гэты ж самы перыяд гуляў за маладзёжныя зборныя Беларусі розных узростаў, а таксама і ў складзе нацыянальнай зборнай каманды футбалістаў.

У спартыўнай і жыццёвай біяграфіі Аляксандра ёсць і такі цікавы ды вельмі паказальны факт: падчас таварыскага паядынку зборнай Беларусі са зборнай Аргенціны іх трэнер Аліфіо Басіле настолькі быў уражаны і крануты прафесіяналізмам Паўлава, што пасля матчу падарыў яму майку з аўтографамі зорак «бланкаселесці». Крыху пазней яе і ўласную футболку, у якой гуляў у тым самым паядынку, Аляксандр прадаў праз аўкцыён, а ўсе выручаныя грошы перадаў на дабрачынныя мэты.

Гуляючы ў складзе «Дняпра», на чэмпіянатах Беларусі Аляксандр праславіўся як лепшы арганізатар контратак.

У 2009 годзе ён перайшоў у ФК «БАТЭ» і, праявіўшы новыя грані свайго таленту, неўзабаве стаў адным з асноўных гульцоў, паспяхова выступаючы ў паўабароне на фланзе, у цэнтры поля і ў апорнай зоне.

У 2013 годзе прадэманстраваў высокі ўласны бамбардзірскі паказчык, забіўшы ў чэмпіянаце 10 галоў. Пры гэтым ён зусім нячаста з’яўляўся на футбольным полі ў асноўным складзе, а звычайна выходзіў на замену. У гэтым сезоне Аляксандр Паўлаў быў прызнаны найлепшым паўабаронцам чэмпіянату, а паводле сайта УЕФА – яшчэ і найлепшым іграком яго.

Выступленні выхаванца Бялыніцкай ДЮСШ пакінулі яркі і запамінальны след у слаўнай гісторыі ФК «БАТЭ». Дастаткова сказаць, што дзякуючы непасрэднаму ўдзелу Аляксандра Паўлава гэта дружына тройчы (2011, 2012, 2014 гады) выходзіла ў групавыя стадыі Лігі чэмпіёнаў, двойчы (2009 і 2010) – у асеннія Лігі Еўропы.

За сваю шасцігадовую футбольную кар’еру ў складзе «БАТЭ» Аляксандр Паўлаў правёў 212 матчаў, у якіх забіў 29 галоў і падаў 30 выніковых перадач. Нягледзячы на не такую ўжо і вялікую колькасць згуляных мінут паўабаронца здзіўляў сваёй выніковасцю. Напрыклад, за сезон 2013 года Аляксандр Паўлаў забіў 10 галоў, што стала другім паказчыкам у камандзе пасля форварда яе Віталя Радзіёнава, а па колькасці галявых перадач мяча ён аказаўся першым разам са знакамітым Аляксандрам Глебам – па сем пасаў.

На пачатку лютага 2015 года Аляксандр атрымаў прапанову ў якасці асноўнага іграка паўабароны каманды пагуляць за казахстанскі клуб «Акжэтпес», які вярнуўся ў футбольную Прэм’ер-лігу.

Гаворачы аб некаторых матывах свайго пераходу, ён тады сказаў:

– Вядома, мне нялёгка расставацца з камандай, у складзе якой правёў самы паспяховы адрэзак сваёй кар’еры. Гэтыя гады ўмясцілі ў сябе шмат знакавых падзей. Шэсць чэмпіёнстваў, Кубак, Суперкубкі краіны. Дзякуй «БАТЭ» за тое, што даў магчымасць згуляць з многімі топавымі замежнымі клубамі ў еўракубках…

Але зараз, лічу, настаў для мяне час штосьці змяніць у сваім жыцці. Я не маю легіянерскага досведу. Цікава паспрабаваць сябе ў іншым чэмпіянаце. Гэта стане для мяне новым выклікам, праверкай сіл.

У наступным годзе паўабаронцам Паўлавым зацікавіліся бабруйская «Белшына» і салігорскі «Шахцёр». Ён падпісаў на сезон кантракт з апошняй камандай, а потым перайшоў у родны «Днепр», дзе неўзабаве стаў капітанам каманды.

У студзені 2019 года Аляксандр Паўлаў завяршыў прафесійную кар’еру футбаліста і перайшоў на трэнерскую працу ў сталічны ФК «Энергетык-БДУ», які прадстаўляе Рэспубліканскі цэнтр алімпійскага рэзерву Белдзяржуніверсітэта і зараз выступае ў Вышэйшай лізе чэмпіянату Беларусі. З пачатку 2020 года Аляксандр працуе галоўным трэнерам дубліруючага складу гэтага клуба.

Міхась КАРПЕЧАНКА.

Фота аўтара і з інтэрнэт-крыніц