Кожны год на прадпрыемствы і ў арганізацыі нашага раёна прыходзяць маладыя спецыялісты.

Выпускнікі ВНУ і ССНУ акунаюцца ў дзіўны свет вопыту старэйшых калег і практычнай рэалізацыі набытых тэарэтычных ведаў. Карэспандэнт раённай газеты даведаўся, як прайшоў першы год працы ў выхавальніцы ясляў–садзіка № 7 райцэнтра Вікторыі МІСЮК.

– Чаму вырашылі стаць выхавальніцай?

– Першапачаткова хацела звязаць сваё жыццё з псіхалогіяй. Але мне заўсёды падабалася праводзіць час з дзецьмі, я іх вельмі люблю. Вось і выбрала адпаведную прафесію. Скончыла факультэт дашкольнай адукацыі БДПУ імя Максіма Танка.

Люблю дзяцей за іхнюю адкрытасць да ўсяго новага, праўдзівыя эмоцыі, якія яны не баяцца паказваць. У іх неверагодная энергія жыцця.

– Размеркаванне ў Бялынічы было рашэннем універсітэта або ваш выбар?

– Гэта мой выбар. Я родам з вёскі Прыхабы. У Мінску, вядома, шмат чаго цікавага, але ў душы заўсёды хацела вярнуцца на малую радзіму.

– Як вас прынялі на вашым першым працоўным месцы? Ці ўзнікалі нейкія цяжкасці?

– Мяне прынялі вельмі добра, патлумачылі кожную дробязь, адказалі на ўсе пытанні. Я ўжо працавала ў двух дзіцячых садках падчас вытворчай практыкі. А цяпер ведаю, што магу звярнуцца за педагагічнай дапамогай да больш дасведчаных калег, якія заўсёды падкажуць, што рабіць. За гэта ім вялікі дзякуй! Загадчыца ясляў-садзіка № 7 райцэнтра Алена БАРАШКОВА таксама не пакідае без увагі, заўсёды цікавіцца, як справы ў маладых спецыялістаў.

– Бацькі дзяцей нярэдка ўскладняюць працу выхавальнікам. Вы сутыкаліся з такімі? Як удаецца пазбягаць канфліктаў?

– Усе мы розныя, са сваімі складанасцямі, праблемамі. Але вырашаць любую сітуацыю дапамагае добразычлівы настрой, спакойны дыялог, у якім вырашаюцца ўсе непаразуменні. Бацькі маіх выхаванцаў зацікаўлены ў гарманічным развіцці сваіх дзяцей. З іх боку заўсёды адчуваю паважлівае, добразычлівае стаўленне, і сама адношуся да іх гэтак жа.

– Праца з дзецьмі – гэта заўсёды нешта новае. Ніколі не ведаеш, чаго чакаць. А ці былі за час працы ў садзіку выпадкі, якія асабліва запомніліся?

– Дзеці – гэта адкрытасць, непасрэднасць, творчасць. Цікавых эпізодаў хапае. Напрыклад, падчас маёй размовы пра вайну, пра тое, што некаторыя дзяўчынкі былі медсёстрамі, а хлопчыкі – салдатамі, чатырохгадовая Ліза кажа: “Ніякай медсястрой я не буду, стану мамай і буду рабіць сабе пазногці”.

– Чым захапляецеся ў вольны ад працы час?

– Акрамя звычайных спраў, такіх, як адпачынак, прагулкі, вывучаю англійскую мову і праграмаванне.

– Плануеце і далей працаваць у дзіцячым садку № 7?

– На дадзены момант мяне ўсё задавальняе. А далей… Жыццё падкажа…

        Дзмітрый ЦІХАНАЎ.

        Фота аўтара.