17 мая сваё прафесійнае свята адзначаюць тыя, хто зрабіў спорт сваёй прафесіяй і не ўяўляе жыццё без яго.

Трэнеры, інструктары і спартсмены ўкладваюць сілы і душу ў развіццё здаровага грамадства, натхняючы людзей на рух, пераадоленне сябе і дасягненне новых вышынь. Гэта свята – прызнанне іх працы, упартасці і адданасці справе. Аб шляху ў спорце і планах на будучыню напярэдадні Дня работнікаў фізічнай культуры і спорту карэспандэнт «Зары над Друццю» пагутарыла з інструктарам-метадыстам ФАКу «Друць» Аляксеем Насковым.

Сам Аляксей цікавіцца спортам пачаў з маленства. Хлопца прываблівалі спартыўныя снарады на школьным стадыёне Цяхцінскай СШ, любіў разам з іншай дзетварой час ад часу паганяць там мяч.
– Я родам з Цяхціна, і для нас, малых, у маім дзяцінстве асаблівых забаў не было. Свой вольны час мы часцяком бавілі на школьным стадыёне, – дзеліцца Аляксей.
Аднойчы яму нават пашчасціла сыграць у футбол разам са знакамітым земляком Дзмітрыем Парфёнавым, імя якога ў свеце спорту вядома многім.

– Як зараз памятаю той дзень. Мы з сябрам, як звычайна, бавілі час на стадыёне і раптам заўважылі, як да нас набліжаецца наш знакаміты зямляк, які ў Вышэйшай лізе Беларусі згуляў больш за 100 матчаў і забіў не адзін дзясятак галоў. Слова за слова – і хутка мы ўжо разам ганялі мяч і білі па варотах. Я настолькі быў уражаны гэтай падзеяй, што потым усю ноч не спаў, усё пракручваў у галаве нашу з Дзмітрыем сустрэчу. З той пары ён стаў для мяне кумірам і прыкладам для пераймання.

Пасля заканчэння школы Аляксей выбраў для сябе фізкультурны шлях, меркаваў паступіць у МДУ імя А.А.Куляшова, аднак моцнае хваляванне не дазволіла ў поўнай меры праявіць свае фізічныя здольнасці, і просты хлопец з глыбінкі зусім крыху недабраў неабходных для паступлення балаў.
Пасля няўдачы ён не разгубіўся і вырашыў набыць больш сур’ёзную прафесію, паступіўшы ў Горацкую сельскагаспадарчую акадэмію, дзе вывучыўся на агранома.

У часы студэнцтва юнак не забываўся на спорт, і амаль ніводнае спартыўнае мерапрыемства акадэміі не праходзіла без удзелу Аляксея Наскова. У рэшце рэшт вучоба засталася за плячыма, і малады спецыяліст адправіўся на сваё першае працоўнае месца на малую радзіму – ў ААТ «Новая Друць».

– Увогуле мне падабалася працаваць у таварыстве, але ўвесь час я адчуваў сябе не на сваім месцы, мне здавалася, што спорт і ўсё, што з ім звязана, – гэта маё прызванне.
Адпрацаваўшы пяць гадоў у гаспадарцы, Аляксей звольніўся і ўладкаваўся ў ФАК «Друць» інструктарам у трэнажорную залу. Акрамя гэтага, мужчына паралельна з працай набывае профільную адукацыю ў Беларускім дзяржаўным універсітэце фізічнай культуры ў Мінску.
– Яшчэ на першым курсе навучання ў акадэміі захапіўся паўэрліфтынгам. Цяпер жа, калі мая праца стала непасрэдна звязана з дадзеным відам спорту, то я падумаў: чаму б наведвальнікам не проста трэніравацца, а яшчэ і паспаборнічаць адзін з адным. Кіраўніцтва ФАКу пайшло насустрач, і ўжо ў сакавіку бягучага года прайшло першынства горада Бялынічы па паўэрліфтынгу ў жыме штангі лежачы.

Аляксей Мікалаевіч упэўнены, што займацца сілавымі і аэробнымі нагрузкамі карысна як для мужчын, так і для жанчын. А пачынаць трэніравацца раіць не раней 15-гадовага ўзросту і толькі пад кантролем спецыяліста.

– З цягам часу ў арганізме памяншаецца выпрацоўка такога важнага для мужчын гармона, як тэстастэрон, для жанчын – эстрагена, што не самым лепшым чынам адбіваецца на агульным стане чалавека. Каб прыпыніць гэтыя працэсы, патрэбны сілавыя трэніроўкі. Толькі такім чынам можна адцягнуць наступленне старасці і захаваць свой арганізм у тонусе.
На сёння трэнажорную залу ФАКу «Друць» штодзённа наведваюць каля 30 чалавек. Узрост спартсменаў-аматараў разнастайны – ад 15 да 50 гадоў і нават старэй.

– Зразумела, пакуль апантаных паўэр­ліфтынгам людзей не так шмат, як хацелася б, але ж я ўпэўнены, што з цягам часу іх колькасць будзе толькі павялічвацца. Каб прыцягнуць увагу да паўэрліфтынгу, плануем на пастаяннай аснове ладзіць спаборніцтвы. Чарговае з іх пройдзе ў прафесійнае свята работнікаў фізічнай культуры і спорту. Трэніроўкі дзеля асабістага задавальнення, канешне, добра, аднак дух саперніцтва і перамога – не толькі шанец паказаць сябе, але і стымул займацца яшчэ больш, дасягаць адпаведных вышынь.

Спыняць сваю ўвагу толькі на адным відзе спорту Аляксей не думае, у планах праводзіць спартыўныя турніры і па іншых відах спорту.
Не адмовіўся Аляксей Наскоў і ад ідэі прывіваць падрастаючаму пакаленню любоў да футбола, з якога пачыналася яго захапленне фізічнымі нагрузкамі. Два разы на тыдзень, акрамя асноўнай працы, ён трэніруе школьнікаў Машчаніцкай СШ і выхаванцаў МЦ «Ветразь», магчыма, будучых зорак беларускага футбола.
– Для мяне спорт стаў ужо ладам жыцця. Без яго не ўяўляю сваё існаванне. Ён вучыць дысцыпліне, цярпенню і ўменню пераадольваць цяжкасці. Сіла – гэта не толькі фізічная моц, але і сіла духу. І спорт дапамагае іх трэніраваць, – рэзюмаваў Аляксей.

Наталля СІДАРОВІЧ.
Фота прадастаўлена Аляксеем Насковым.