Гэта пакліканне
Дзіяна ЛУКАНКІНА вучылася ў Віцебскай акадэміі ветэрынарнай медыцыны 5 гадоў. Пасля атрымання доўгачаканага дыплома дзяўчыну размеркавалі ў ААТ “Бялынічы”. Як яна ўладкавалася на першым працоўным месцы, высвятляла карэспандэнт раёнкі.
– Спачатку было вельмі складана зразумець, як справіцца з усімі прамымі абавязкамі. У акадэміі атрымала добрыя тэарэтычныя веды, але практыкі, на жаль, было мала. З дапамогай працаўнікоў сельгасарганізацыі, куды мяне размеркавалі, хутка ўвайшла ў рытм, галоўны ветурач гаспадаркі Аляксандр ЧУДАКОЎ аказаў мне вялікую падтрымку.
Жыву зараз у інтэрнаце, на працу дабіраюся на ўласным аўтамабілі.
– Як праходзіць звычайны працоўны дзень?
– Мая праца заключаецца ў лячэнні жывёлы, прафілактыцы захворванняў і вядзенні адпаведнай дакументацыі. Цяпер зіма, ідзе апрацоўка жывёлы ад паразітаў, вітамінізацыя. Калі ўзнікаюць якія-небудзь праблемы, мне тэлефануюць, і я імчуся аказваць дапамогу.
– Якія плюсы і мінусы ў рабоце ветэрынара ў сельскай гаспадарцы ты заўважыла?
– Ветэрынарны ўрач – гэта пакліканне, ты дапамагаеш жывёле, і не чакаеш узамен “дзякуй”. Таму стараюся мінусаў не заўважаць. Не шкадую, што мяне размеркавалі ў сельскую мясцовасць. Гэта вялікі вопыт, сапраўдная праверка на трываласць і магчымасць стаць сапраўдным прафесіяналам.
– Плануеш застацца ў ААТ “Бялынічы” пасля абавязковай адпрацоўкі?
– Многія маладыя спецыялісты не маюць жадання заставацца ў вёсцы, і вінаваціць іх за гэта нельга. Я іх разумею. Кожнаму спецыялісту трэба стварыць умовы не толькі на працы, але і ў побыце. Каб затрымаць выпускнікоў сельскагаспадарчых ВНУ, трэба, перш за ўсё, вырашыць іх жыллёвае пытанне, даць магчымасць зарабіць добрыя грошы, а таксама важна, каб у іх былі паўнавартасныя выхадныя. У мяне ж усё толькі пачынаецца.
Аліна ЦЫГАНІЙ.
Фота аўтара.
