Напачатку студзеня ў Беларусі адзначаецца Дзень сацыяльнага работніка. Прадстаўнікоў гэтай, без перабольшання сказаць, самай чалавечнай прафесіі шмат і ў Бялынічах. Таццяна КАНДРАЦЬЕВА 8 гадоў працуе сацыяльным работнікам РЦСАН. Яна распавяла карэспандэнту раённай газеты пра асаблівасці сваёй працы.

Хто такі сацыяльны работнік? Слоўнікавае значэнне гэтай прафесіі гучыць вельмі суха, незразумела, дый нецікава. У нашай краіне прафесія сацыяльнага работніка па ступені павагі і прэстыжнасці далёка не на першым месцы і пра дзейнасць сацыяльных служб грамадзяне часцяком даведваюцца тады, калі ім самім спатрэбіцца дапамога. У выніку і фарміруецца суб’ектыўнае меркаванне пра ўсё, што звязана з прадстаўнікамі гэтай прафесіі.

Але за простым словазлучэннем “сацыяльны работнік” хаваецца сапраўды цэлае жыццё. Сацыяльны работнік – гэта чалавек з добрай душой і сэрцам, які ўмее любіць, спачуваць, суперажываць. Гэта ўменне быць не толькі добрасумленным работнікам, але і сядзелкай, медыцынскай сястрой, памочнікам у хатніх справах, і проста блізкім, родным чалавекам для людзей і сталага ўзросту, і для тых, чые магчымасці абмежаваныя.

– Таццяна Аляксандраўна, што ўваходзіць у вашы абавязкі?

– У мяне 8 падапечных сталага ўзросту. Я дастаўляю ім прадукты, гатую ежу, аплачваю камунальныя паслугі, купляю лекі, падтрымліваю пажылых людзей гутаркай, шчырымі словамі.

– Чым вас прыцягвае ваша прафесія?

– Наўрад ці існуе іншая сфера дзейнасці, дзе міласэрнасць, спачуванне і жыццёвая мудрасць адыгрывалі б такую важную ролю, як у сацыяльнай сферы. Сацыяльны работнік – унікальная прафесія, якая нясе ў сабе не толькі дапамогу канкрэтным людзям, але таксама дае прыклад гуманнага стаўлення да чалавека. Усё гэта не можа не выклікаць павагі і пазітыўных адносінаў да гэтай прафесіі.

– Ёсць нейкія прафесійныя складанасці?

– Нас цэняць тыя людзі, да якіх мы прыходзім. А вось іншыя часта гэтага не разумеюць. Многія думаюць, што мы клапоцімся аб старых таму, што хочам, каб яны перапісалі на нас сваю маёмасць. Гэта крыху засмучае. Але галоўнае ўсё ж, што нашы падапечныя нас паважаюць. Для іх мы як родныя дзеці, яны заўсёды рады нас бачыць. Іншыя ж не асабліва разумеюць, на колькі гэта праца патрэбная. Яны не ведаюць, як складана даводзіцца састарэлым і адзінокім. Да гэтага таксама трэба прывыкнуць.

– Што б вы хацелі сказаць тым, хто збіраецца абраць такую ж прафесію, як у вас?

– Скажу шчыра: будзе нялёгка. Акрамя вялікіх фізічных нагрузак трэба ўмець пасябраваць з чалавекам, звыкнуцца з яго характарам, зрабіць так, каб яму было камфортна з вамі. Чалавек, які вырашыў стаць сацыяльным работнікам, павінен валодаць такімі якасцямі як прыязнасць, міласэрнасць, спачуванне, настойлівасць, цярпенне, працавітасць, вынослівасць, стараннасць.

Ты разумееш, што падтрымліваеш людзей, дапамагаеш ім, і гэта прыносіць табе радасць.

                         Гутарыў Дзмітрый ЦІХАНАЎ.

         Фота аўтара.