Асноўнымі арганізацыямі перапрацоўчай прамысловасці, размешчанымі на тэрыторыі нашага раёна, з’яўляюцца цэх па вытворчасці сыроў ААТ «Бабуліна крынка» і ААТ «Бялыніцкі пратэінавы завод». І хоць назваць іх цалкам нашымі будзе не зусім правільна, але, дзякуючы гэтым вытворчасцям, бялынічане маюць працоўныя месцы, магчымасць жыць, развівацца і шчыраваць на карысць роднай зямлі.

Усё малако, якое вырабляецца сельгаспрадпрыемствамі нашага раёна, пастаўляецца ў сыраробны цэх райцэнтра. Штодзённа тут перапрацоўваецца парадку 220 тон малака, з якіх атрымліваецца 20 тон сыру і каля 50 тон сыроваткі адпраўляецца на сушку. Гатовая сырная прадукцыя накіроўваецца на захоўванне, а высушаная сыроватка паступае на прадпрыемствы краіны ў якасці сыравіны для вырабу рознай харчовай прадукцыі. У жніўні 2022 года была ўведзена ў эксплуатацыю аўтаматычная лінія ўпакоўкі сыроў у плёнку.

Увогуле, Бялыніцкі сыраробны завод быў уведзены ў эксплуатацыю ў 1961 годзе. У 2005-м шляхам рэарганізацыі ён далучыўся да «Бабулінай крынкі», і ўжо праз год тут правялі поўную рэканструкцыю і ўсталявалі аўтаматычную лінію па вытворчасці паўцвёрдых гатункаў сыроў. Каля вытокаў сучаснай гісторыі цэха стаяла і на працягу амаль 40 гадоў з’яўлялася кіраўніком Тамара Галёта. Тамара Іванаўна вырасціла не адно пакаленне прафесіяналаў малочнай галіны, сярод якіх можна смела назваць імя Аляксандра Смычка.

Амаль 12 гадоў у якасці памочніка і дарадчыка кіраўніка, ­намесніка начальніка цэха па вытворчасці сыроў, працуе Аляксандр Уладзі­міравіч. Ён адказвае за ўвесь тэхналагічны працэс на прадпрыемстве.

– Добры чалавек, а тым больш прафесіянал, – адзначае сённяшні начальнік цэха Аляксандр Лемешаў. – Мы знайшлі ўзаемаразуменне ўжо з першых сумесных крокаў, а гэта для любога кіраўніка вельмі важна, калі спецыялісты ўсведамляюць сваю адказнасць і добрасумленна ставяцца да пастаўленых задач. Так можна пакараць любыя вышыні вытворчасці.

Бялынічанін Аляксандр Смычок па спецыяльнасці «інжынер-меха­нік». Пасля заканчэння сталічнага аграрна-тэхнічнага ўніверсітэта яго размеркавалі ў адну з гаспадарак Магілёўскага раёна ў якасці галоўнага інжынера. Праз два гады Аляксандр Уладзіміравіч вярнуўся на сваю малую радзіму, дзе і пачаўся яго сённяшні працоўны «малочны» шлях. Спачатку ён быў вядучым інжынерам-механікам, а ўжо потым намеснікам кіраўніка. Ад яго сённяшніх абавязкаў залежыць амаль увесь працэс вытворчасці прадукцыі – сыроў.

– Я сачу за работай энергетычнай, транспартнай, вартавой служб, працай механікаў і абсталявання, – удакладняе Аляксандр Смычок. – Працэс вытворчасці ў нас у асноўным аўтаматызаваны, таму патрэбен пастаянны нагляд за дзейнасцю абсталявання. Да сыравіны, якая паступае да нас, прымяняюцца тэхналагічныя нормы, якія не павінны залежыць ад асобных чалавечых абставін або тэхнічных збояў, бо мы вырабляем прадукт харчавання. І казаць пра тое, што тут можна штосьці спыніць, закрыць і пайсці, нельга. Рабочы працэс у нас кругласутачны, таму заўсёды рука на пульсе, каб прадухіліць ці пры неабходнасці ў скарочаныя тэрміны ліквідаваць няспраўнасці. 

– Адказнасці і цяжкасцей я не баюся, бо побач людзі, якія не толькі словам, але і справай дапамогуць, – адзначае Аляксандр Уладзіміравіч. – Я і сваіх дзяцей вучу браць на сябе адказнасць і не хваля­вацца, калі адразу штосьці не атрымліваецца.

Сваімі прафесійнымі настаўнікамі, акрамя Тамары Галёты, Аляксандр Уладзіміравіч называе  Аляксандра Мядзведзьку і Аляксандра Вараб’ёва.

Вольны час у Аляксандра Смычка – гэта сямейны адпачынак. Разам з жонкай яны любяць вандраваць, наведваць культурныя мерапрыемствы, асаб­ліва тыя, дзе выступаюць іх двое дзетак.

Наталля БАРОДЗЬКА.