Аб многіх прафесіях мы ведаем па кадрах з кінастужак ці неадназначнай інфармацыі з інтэрнэта. А як яно на самай справе – застаецца толькі здагадвацца.

Мне пашчасціла на некалькі гадзін далучыцца да адной з самых малавядомых, але, між тым, вельмі цікавых прафесій – егера. Дапамог у гэтай справе працаўнік ДЛГУ «Бялыніцкі лясгас» Яўген ЯЦКОЎ. Пачынаў ён свой працоўны шлях у лесагаспадарчай установе з юрыста, але яшчэ дзіцячае захапленне прыродай і жаданне працаваць непасрэдна ў лесе – перамагло.

Ад яго даведалася, колькі (прыблізна) дзікай жывёлы насяляе наш раён, на каго можна паляваць, а таксама, што такое – паляўнічы трафей і чым ён адрозніваецца ад звычайнай здабычы аматараў палявання.

Заснежанай раніцай мы імчым на службовай «Ніве» на кармавую пляцоўку для дзікай жывёлы, абсталяваную ў лесе непадалёк ад вёскі Мокравічы. Егерскі абход у Яўгена Фёдаравіча вялікі – каля 30 тысяч га лесу. На ім размешчаны 5 пунктаў, дзе жывёла можа падкарміцца. Снежнай зімой ласям, аленям і казулям асабліва цяжка знайсці корм, яны нават абгрызаюць кару з дрэў. Таму ў лясгасе запасаюцца зернасумесямі і соллю, каб ім было не так галодна перажыць перыяд бяскорміцы. Раз у два дні егер робіць аб’езд «сталовак» і падсыпае зерне. Час ад часу ў яго дадаюць
антыгельмінтныя прэпараты, для прафілактыкі.

У лютым таксама вядзецца ўлік дзікай жывёлы, выяўляюцца слабыя і хворыя асобіны, якіх чакае выбракоўка, таксама плануецца «паляўнічы» ліміт на бягучы год. У маі пачынаецца сезон палявання, таму загадзя трэба ведаць, колькі дзічыны можна адстрэліць, каб не пашкодзіць яе папуляцыі. Паляванне, па словах Яўгена Яцкова, прыносіць адчувальны даход лясгасу. Сёлета, у сувязі з неспрыяльнай эпідэміялагічнай сітуацыяй замежныя аматары палявання не прыязджалі, затое шмат было беларусаў. Многія паляўнічыя маюць даволі меркантыльныя мэты: нават з улікам аплаты ўсіх дазволаў і пуцёвак мяса здабытага лася, аленя ці казулі – вельмі каштоўны спажыўны прадукт. У выпадку ўдалага палявання яно абыходзіцца танней, чым звычайная свініна ці ялавічына.

Паляўнічы трафей – гэта па-майстэрску здабытая жывёліна, з якой, звычайна, робяць чучалы для ўпрыгажэння інтэр’ераў.

Усю гэту інфармацыю Яўген Яцкоў распавёў, пакуль мы дабіраліся да звярынай «сталоўкі». Нарэшце наперадзе паказалася паляна і некалькі будынкаў на ёй. Егер толькі глянуў на снег навокал і па слядах вызначыў, хто наведваў сёння ноччу месца падкормкі. Днём дзікая жывёла выходзіць не часта, у непагадзь яна адседжваецца ў гушчарах і ельніку.

Побач з кармавым сталом заўважыла невялікі домік, як у казцы, на «курыных лапках». Мой праважаты патлумачыў, што гэта пункт назірання за дзікай жывёлай. У ім могуць размясціцца і паляўнічыя.

– Я ўжо не страляю ў жывёлу, адышоў ад гэтага, – гаворыць егер. – Самая актуальная зброя для мяне зараз – тэлефон з фотакамерай. На адной са звярыных «сталовак» устанавіў фотапастку. Усё гэта робіцца для таго, каб не дапусціць выпадкаў браканьерства. А яны, на жаль, здараюцца. Таксама ў лясы прыязджае шмат аматараў завалодаць рагамі дзікай жывёлы, калі тыя пачынаюць іх скідаць. Лес – гэта не парк, і паводзіць сябе там трэба адпаведна, кіруючыся самым галоўным правілам: не нашкодзь!

– Дык, а драпежнікі, – пытаюся,– няўжо і яны вольна ходзяць па лесе?

– Самыя распаўсюджаныя драпежнікі ў нашых лясах – лісы і ваўкі, ну, яшчэ рысь, але яна занесена ў Чырвоную кнігу, паляванне на яе забаронена, – тлумачыць егер. – На ваўкоў, дарэчы, паляванне вядзецца амаль круглагадова, яны з’яўляюцца непажаданым відам. Апошнім часам у нашых лясах рэзка знізілася і папуляцыя дзікоў. Іх адстрэльваюць у сувязі з распаўсюджваннем афрыканскай чумы свіней. Мяса ўсіх дзікоў заражанае, ужываць яго ні ў якім выпадку нельга.

За размовай Яўген Фёдаравіч паказвае фотаздымкі дзікіх прадстаўнікоў фаўны, якія водзяцца ў нашых лясах.

– Былі тут і мядзведзіца з мядзведзяня, прыходзілі да нас ажно з Крупскага раёна, – распавядае Яўген Яцкоў. – І зубр наведваўся. Той самы, якога летась бачылі жыхары нашага раёна. Хутчэй за ўсё, ён прыйшоў да нас з-пад Асіповічаў. Але зубры – статкавая жывёла, па адным, звычайна, не рухаюцца. Магчыма, ён быў хворы ці стары, калі яго прагналі са статка.

У егерскім абходзе Яўгена Яцкова знаходзяцца каля 150 галоў казуль і столькі ж аленяў, пад 80 асобін ласёў. Усе яны, хоць і дзікія, патрабуюць увагі.

– Працу егера часта параўноўваю з пакліканнем, – з усмешкай гаворыць Яўген Фёдаравіч. – З калег, якія працуюць у нашым лясгасе, напэўна, не знайду выпадковых людзей. Усе мы не лічымся з уласным часам, калі трэба, у лесе можам прападаць, як кажуць, 24/7. Блізкія з разуменнем адносяцца да нюансаў маёй працы, і гэта падбадзёрвае. Любімы занятак і падтрымка, а што больш патрэбна для шчасця?

Святлана МАГІЛЕЎЧЫК.
Фота аўтара.