МТЗ-1221 спрытна разварочваецца ў сянажнай траншэі. Шчаўчок – і адвальваецца задні борт кузава – пакрышаная маса густым духмяным дажджом высыпаецца на зямлю. Побач ездзіць другі трактар – трамбуе прывезеную сыравіну. Так рыхтуецца сянаж.

Калі траншэю запоўняць цалкам, у ёй будзе 2500 тон карыснага корму на зіму для каровак ААТ «Аграсэрвіс». Такіх сянажных сховішчаў у гаспадарцы некалькі. На сёння ў іх ужо закансервавана больш за 4 тысячы тон пажыўной сыравіны.

Сяргей МАРЧУК саскоквае з падножкі МТЗ-­1221. Наогул, звычайна ён працуе на іншай машыне – на КВК-­800, якім скошвае ў полі траву. Але зараз гарачая пара – сенакос, займацца даводзіцца ўсім пакрысе.

Механізатар прызнаецца: яго гэта не пужае, ён з любой сельгастэхнікай «на кароткай назе»: даводзілася і на МТЗ­-82 працаваць, і нават на пагрузчыку «Амкадор». Вядома ж, Сяргей Георгіевіч умее не толькі кіраваць імі, але і лёгка адрамантуе любую паломку, калі спатрэбіцца.

У канцы лета 2020 года яго «родны» КВК­800 ездзіў з чырвоным вымпелам на кабіне. Сяргей Марчук – адзін з перадавікоў гаспадаркі. І ў гэтым сезоне з пачатку першага ўкосу ён накасіў ужо больш за 2305 тон травы.

Усё лета з 6 раніцы да 9 вечара – у полі. І так ужо 7 гадоў, з таго часу, як прыйшоў працаваць у ААТ «Аграсэрвіс». Прыяцель пераманіў яго з Барысава ў гаспадарку Круглянскага раёна, а потым лёс занес на Бялыніччыну.

І нават ні кроплі някрыўдна Сяргею Георгіевічу, што ў гарачую пару няма ні хвіліначкі свабоднай, каб заняцца якім­небудзь хобі. Якія там паляванне ды рыбалка! Прыходзіць дадому ледзь жывы, а заўтра – зноў у поле. Хіба што ў грыбы калі­небудзь збегае. І тое на 15­-20 хвілін у найбліжэйшы да луга пралесак, калі нагрузіць сена ў кузаў, а машына паедзе на разгрузку, і прыходзіцца чакаць, пакуль яна вернецца зноў.

Ён з дзяцінства ведаў, што будзе працаваць на зямлі. Так павялося ў родзе: усе – бацька, дзед і прадзед у яго былі хлебаробамі на далёкай Брэстчыне. Родныя мясціны наведваць даводзіцца цяпер нячаста, хіба што наездамі ў госці да сваякоў. Куды часцей ён бывае ў сына ў Барысаве. Нашчадак па слядах бацькі не пайшоў, працуе менеджэрам. Што ж, у кожнага ў жыцці свой шлях. У адных ён ляжыць праз гарадскую мітусню, іншых вабіць водарамі лугавых траў і цяжарам саспелага коласа сіла роднай зямлі.

…Сяргей Георгіевіч заскоквае ў кабіну, раве матор, трактар разварочваецца і пачынае, аддаляючыся, пакрысе «змяншацца», пакуль зусім не хаваецца з вачэй у бязмежнасці палёў. Спякота. Бязветранасць. Яркія фарбы луга тонуць і мутнеюць у сонечным марыве. Ад дурману траў паветра здаецца густым. Замерла ўсё: здаецца, нават насякомым лянота парыць над кветкамі, частавацца нектарам. І толькі здалёк, парушаючы ідылію, чуецца роў рухавікоў: механізатары робяць сваю справу. Куды дзявацца – сенакос!

Лілія АПАРОВІЧ.
Фота аўтара.