Вызначаючы для сябе жыццёвы шлях, мы часцей за ўсё не задумваемся, як далей можа павярнуцца лёс. Самыя далёкія нашы мары могуць лёгка ўвасобіцца ў рэальнасць, а тое, што здавалася такім блізкім і дасяжным, можа ніколі не спраўдзіцца.

…З самага ранняга дзяцінства Саша МІХАЙЛАЎ з Нежкава марыў пра марскія падарожжы. Яго баць­ка адслужыў 5 гадоў тэрміновай службы на Чарнаморскім флоце, таму часта сваім дваім сыночкам Сашу і Валодзю расказваў пра поўныя падарожжаў і прыгод гады свайго жыцця. Марская рамантыка сур’ёзна захапіла Аляксандра, таму пасля заканчэння Нежкаўскай дзесяцігодкі ён вырашыў пасту­паць у ваенна-марское вучылішча ў Кіеве. Працавітасці і ўпартасці ў юнака было хоць адбаўляй, але тэарэтычная падрыхтоўка аказалася слабейшай. Дзіцячая мара разбілася аб высокія конкурсныя балы. Аляк­сандр вярнуўся дадому і, каб не губляць час, паступіў у Магілёўскае вучылішча хімікаў, затым да арміі працаваў на заво­дзе імя Куйбышава апаратчыкам хімічных працэсаў. На тэрміновую службу ён патрапіў у ракетныя войскі пад Цвер. Хоць і горача прасіўся на флот, а потым нават спрабаваў у арміі ўзяць рэкамендацыі, каб паступіць у ваенна-марское вучылішча, лёс усё роўна быў катэгарычна супраць «мар­ской» будучыні.
Пасля дэмабілізацыі Аляк­сандр Міхайлаў вярнуўся дадому, уладкаваўся на працу на ліфтавы завод у Магілёве. У роднай вёсцы знайшоў і свой лёс – жонку Тамару. З ёй разам вучыліся ў школе, але на яе, маладзейшую на 4 гады, доўга не звяртаў увагі. Ледзь пазнаў у сціплай доўгавалосай прыгажуні ранейшую школьніцу.
Маладая сям’я вырашыла абжывацца ў горадзе. Тамара працавала ў адным з дзіцячых са­дзікаў Магілёва, Аляксандр стаяў на чарзе на кватэру. Тым часам у Вішове таксама будаваліся шматкватэрныя дамы з усімі выгодамі, кватэры ў якіх атрымлівалі ўсе жадаючыя працаваць у калгасе «Ра­дзіма». Калгас узмоц­нена развіваўся, кіраўніком гаспадаркі не так даўно быў прызначаны малады, амбіцыйны Аляксандр ЛАПАЦЕНТАЎ. Міхайлавы на той час чакалі першынца і мелі вялікую патрэбу ва ўласным жыллі. На заво­дзе, дзе працаваў Аляксандр, чарга рухалася вельмі марудна, таму на сямейным савеце вырашылі пераязджаць у Вішоў. Кватэру атрымалі адразу ж, Аляксандр уладкаваўся слесарам на жывёлагадоўчы комплекс «Усход».
Галоўны заатэхнік гаспадаркі Валянціна ЛАПАЦЕНТАВА, бачачы цёплыя адносіны маладога чалавека да жывёлы, актыўнасць і цікавасць да розных працэсаў жывёлаводства, прапанавала яму стаць тэхнікам-асемянатарам. У гаспадарцы тады шчыраваў вопытны асемянатар Леанід ХОДАС. Ён вызваўся навучыць Міхайлава сваёй працы.
– Ды вы што? – пачаў адмаўляц­ца Аляксандр. – З мяне ж людзі пачнуць смяяцца, гэта ж сорам які: я – асемянатар!
– Сорамна будзе, калі возьмешся не за сваю справу, а тут у цябе ўсё атрымаецца! – пачуў у адказ. І сапраўды атрымалася.
У 1987 годзе Аляксандр скончыў па спецыяльнасці Смілавіцкі сельгастэхнікум. Прафесія, якая спачатку не падабалася, пачала паціху адкрываць перад ім свае тонкасці. Паколькі ў «Радзіме» прыслухоўваліся да ініцыятывы работнікаў, Міхайлаў мог прапанаваць сваё бачанне па паляпшэнні працы жывёлагадоўчай галіны. Што ён і рабіў.
За 35 гадоў працы ў калгасе падрыхтаваў шмат вучняў, некаторыя з іх працуюць асемянатарамі ў гаспадарцы і цяпер. Гэта Ганна КАЗАКОВА, Наталля АЎТУШЭНКА, Фёдар НІКІЦІН.
Неаднаразова Аляксандр Іванавіч пацвярджаў свой высокі прафесіяналізм на раённых, аб­ласных і нават рэспубліканскіх конкурсах асемянатараў. А гэта не толькі практычная частка, кожны ўдзельнік павінен вало­даць трывалай тэарэтычнай базай. У яе ўваходзіць, дарэчы, добрая частка ветэрынарнай навукі. Усё прыходзіла з вопытам, з жаданнем дасканала выконваць свае працоўныя абавязкі.
За прафесійныя перамогі Аляк­сандра Іванавіча заахвочвала і праўленне калгаса. Ён удастоены таксама медаля «Заслужаны работнік СВК «Калгас «Радзіма», шматлікіх грамат і дыпломаў. Частка з іх захоўваецца ў калгас­ным музеі.
Зараз Аляксандр Міхайлаў знаходзіцца на заслужаным адпачынку, але ў выпадку неабходнасці гатовы дапамагчы, падзяліцца вопытам, падставіць плячо.
– Не скажу, што мне было лёгка працаваць, часта заставаўся адзін на ўвесь калгас, дадому прыходзіў і апоўначы, і без выхадных рабіў… Рознае бывала. Але ў мяне перад вачыма быў прыклад нашага старшыні Аляксандра Лапацентава. Ён заўсёды думаў пра людзей, клапаціўся пра дабрабыт калгаснікаў. У суровыя 90-я гады мінулага стагоддзя дзякуючы яму захавалася гаспадарка. і калі ўсё навокал рушылася, у нас было ўсё стабільна. Шчыра жадаю, каб зараз яго сын Алег Аляксандравіч дастойна працягваў справу бацькі. Я ўпэўнены, у яго ўсё атрымаецца!
Аляксандр Міхайлаў не збіраец­ца сумаваць і на пенсіі. З жонкай яшчэ трымаюць невялікую дапаможную гаспадарку, даглядаюць сад і агарод, а ў доме – велізарную калекцыю фіялак. Хоць Аляк­сандр Іванавіч жартуе, што гэта цалкам жончына захапленне, з нагоды і без дорыць ёй прыгожыя хатнія кветкі. Па выхадных Міхайлавы чакаюць у госці дзяцей і чацвярых унукаў, якія з радасцю бавяць час у вёсцы. Пра ранейшае жаданне жыць у горадзе яны зараз успамінаюць з усмешкай, а некаторыя сябры сям’і нават крышку зайздросцяць ціхаму вясковаму жыццю. Хаця якое яно ціхае? Аляксандр Іванавіч з нецяр­пеннем чакае маразоў, вострыць нажы на буры, рыхтуе снасці да зімовай рыбалкі. Можа, такім чынам ён выказвае сваю блізкасць да мора, але не, хутчэй выбірае курс на цікавае і насычанае жыццёвае мора.